Opis
„Specjaliści od prognoz głoszą, że fortepian, dominujący w salach koncertowych od niemal dwustu lat, usuwa się w cień z upływem czasu. Dodają, że królować na estradzie nie można bez końca. Zmieniają się sympatie publiczności, częściej zainteresowanej na przykład muzyką dawną, z czasów przedfortepianowych. Zmieniają się upodobania kompozytorów, dla których tak cenne są nowe, zaskakujące brzmienia. Zdawałoby się więc, że jakieś niewidzialne ręce pchają fortepian ze środka estrady w stronę muzeum, gdzie króluje przewidywalność, mało zaś miejsca pozostaje dla estetycznych olśnień.
Czy można polemizować z prognozami? To prawda, że dziś powstaje mniej utworów fortepianowych niż sto lat temu. Mimo to do kanonu wykonawczego wciąż wchodzą nowości i to akceptowane przez publiczność, chociażby etiudy Ligetiego, czy koncert Góreckiego. Nie wiadomo, czy ogrom tradycji wiążących się z muzyką fortepianową jest ciężarem, czy też – jednak – inspiracją i wyzwaniem.
Dwa wydziały gdańskiej akademii muzycznej, Wydział Dyrygentury, Kompozycji i Teorii Muzyki oraz Wydział Instrumentalny oddają do rąk czytelnika kolejny zbiór prac poświęconych muzyce fortepianowej. Składa się on z dwóch części. Pierwsza poświęcona jest refleksji teoretycznej, druga sztuce pianistyki; wydajemy je zaś łącznie, stąd znaczna obiętość książki.
To już piętnasty tom cyklu Muzyka fortepianowa zapoczątkowanego przez gdańską akademię niemal czterdzieści lat temu”.
ze Wstępu
