Opis
Na płycie ukazały się trzy znakomite kompozycje kameralne, aż dwie z nich to fonograficzne premiery.
Kwartet fortepianowy op. 2 Józefa Krogulskiego, oraz Trio fortepianowe Karola Kątskiego zostały przez pedagogów Katedry Kameralistyki, oraz współpracujących z nami pedagogów zarejestrowane po raz pierwszy!
Płytę dopełnia Duo Ignacego Dobrzyńskiego na klarnet i fortepian.
Płyta jest ukoronowaniem zainicjowanej przez Katedrę Kameralistyki – Ogólnopolskiej Sesji Artystyczno-Naukowej “Z zapomnianych kart polskiej kameralistyki” która została zapoczątkowana w 2014 roku, i odbywa się w naszej uczelni regularnie, w dwuletnich odstępach. W ramach sesji prezentują się artyści i badacze z Polski a od ostatniej edycji (2020) także zza granicy, przybliżając zarówno w wydaniu artystycznym – poprzez prezentacje na koncertach jak i naukowym – poprzez prelekcje i publikacje, tematy związane z polskim dziedzictwem muzycznym skoncentrowanym wokół muzyki kameralnej.
Płyta jest także początkiem (VOL 1) założonego długofalowo działania mającego na celu promocję dzieł zapomnianych, lub mało znanych szerokiej publiczności. Katedra Kameralistyki Akademii Muzycznej w Gdańsku planuje kolejne publikacje prezentujące polskie kompozycje kameralne w wykonaniu jej pedagogów.
Dominika Glapiak-Piłasiewicz
[…] Wielkie trio D-dur na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 30 to utwór w całości odznaczający się fakturalną przejrzystością i melodyczną prostotą. Część pierwszą otwiera refleksyjny, nostalgiczny temat płynnie prezentowany przez partie wszystkich instrumentów. Temat drugi także odznacza się sporą dozą śpiewności, przez co estetyczny kontrast zachodzący między nim a poprzednim jest znikomy. W dalszej części Allegro con moto dochodzi do prostego dialogu, również pozbawionego większych kontrastów i napięć. Całość pierwszego ogniwa wieńczy nieco bardziej ożywiona, figuracyjna coda. Andante cantabile to temat z wariacjami będący najbardziej zróżnicowanym ogniwem Tria. W każdej z wariacji kompozytor pozwala sobie na szereg fakturalnych pomysłów i dialogów między poszczególnymi partiami. Mimo prostoty głównego tematu Andante cantabile, każda z wariacji stanowi odrębną fakturalnie i wyrazowo całość. W finale, Allegretto, powraca typ narracji oparty na prostocie i śpiewności. Tym razem jednak część ta nacechowana jest nieporównywalnie większą motoryką i fakturalnym zagęszczeniem.
[…] Duo na klarnet i fortepian op. 47 jest wirtuozowskim dziełem o popisowym charakterze. Pierwsza część, Agitato, łączy w sobie cechy stricte wirtuozowskie oraz cechy allegra sonatowego, pełnego rozbudowanych modulacji. Istotną rolę dla kształtowania narracji tego ogniwa odgrywa nad wyraz obszerne, skontrastowane harmonicznie i fakturalnie przetworzenie. W części drugiej, Adagio doloroso e molto espressivo, pobrzmiewają echa funeralne i lamentacyjne, a pełne bólu, ewolucyjnie rozwijające się odcinki tylko potęgują smutek i katastrofizm. W finale, Allegretto mosso e animato, ponownie do głosu dochodzi wirtuozeria, podszyta motoryką i radością, co niewątpliwie rozładowuje szereg napięć nagromadzonych w części drugiej, a kunsztowne dialogi klarnetu i fortepianu wzbogacają architektonikę utworu.
[…] Kwartet fortepianowy D-dur op. 2 stanowi doskonały przykład kompozytorskiej dojrzałości młodego twórcy. Refleksyjny temat główny pierwszej części okazuje się interludium do rozbudowanej, urozmaiconej przy pomocy złożonych modulujących odcinków, narracji. W Allegro moderato partii każdego z instrumentów nadana została istotna funkcja związana z procesem tworzenia mozaiki opartej na ciągu napięć i harmonicznych fluktuacji. Architektonika części drugiej, La Romanza, jest równie zaawansowana. Mimo iż zasadniczy temat nie należy do skomplikowanych, Krogulski na jego tle stopniowo buduje balladową opowieść prowadzącą do kulminacji wyrażonej przy pomocy dynamicznego natężenia i fakturalnych rozdrobnień. Zgoła inaczej prezentuje się kolejna część, Scherzo. Ten krótki ustęp brzmi niczym gwałtowna eksplozja radości i ludycznej, skrajnie euforycznej żywiołowości. Nastrój beztroski towarzyszy także finałowi, w którym kompozytor zastosował oryginalny zabieg, polegający na zestawieniu ze sobą dialogujących epizodów, z których pierwszy utrzymany jest w rytmie krakowiaka, drugi zaś – mazura. Istnieje spora szansa, że koleje historii muzyki polskiej potoczyłyby się diametralnie odmiennie, gdyby temu wspaniałemu kompozytorowi dane było tworzyć przez kolejne dekady.
[z bookletu płyty]
Dariusz Marciniszyn
Wykonawcy:
Polish Piano Trio
Robert Kwiatkowski skrzypce | violin
Błażej Goliński wiolonczela | cello
Dominika Glapiak fortepian | piano
Andrzej Wojciechowski klarnet | clarinet
Mirosława Sumlińska fortepian | piano
Karolina Piątkowska-Nowicka skrzypce | violin
Krzysztof Komendarek-Tymendorf altówka | viola
Maciej Kułakowski wiolonczela | cello
Bogna Czerwińska-Szymula fortepian | piano
