Opis
Obserwowane w ostatnich dekadach nasilenie jawnie intertekstualnej twórczości sprawiło, że mamy już pierwsze ujęcia intertekstualnej poetyki postmodernizmu; według Ryszarda Nycza jest to poetyka szczególna, w której chodzi o wskazanie interferujących z sobą cech dzieła oraz niewspółmiernych zespołów reguł twórczych. Niniejsza książka przynosi opis intertekstualnej poetyki muzycznej jednego z najbardziej interesujących kompozytorów naszych czasów ─ Pawła Szymańskiego. Trzy pierwsze, raczej krótkie, części zapowiadają główną problematykę: pierwsza koncentruje się na wynikach badań nad intertekstualną poetyką postmodernizmu, druga przedstawia poetykę deklarowaną Szymańskiego, a trzecia ─ przejętą z literaturoznawstwa metodę badań, opartą na kategoriach: wykładnika intertekstualnego, interpretanta i gry intertekstualnej. Najdłuższa, czwarta część książki przynosi przykłady działania reguł intertekstualnej poetyki w siedmiu wybranych utworach, przeznaczonych zarówno na instrumenty solowe, zespoły, jak i na orkiestrę. Ostatnia, piąta, część to podsumowanie intertekstualnej poetyki Szymańskiego. Najogólniej rzecz ujmując, dostrzec w niej można działanie wzajemnie splecionych reguł kompozytorskich dwóch rodzajów: historycznych i nowoczesnych, nazywanych także eksperymentalnymi, abstrakcyjnymi, z których pierwsze prowadzą do stworzenia struktury muzycznej w jakimś historycznym i rozpoznawalnym stylu muzycznym, natomiast drugie ─ będące przepisem na transformację tej struktury i jej estetyczne zdobienie ─ prowadzą do ostatecznej kompozycji, w której toczy się nieustanna gra między środkami konwencjonalnymi a nowoczesnymi.
