Opis
Muzyka fortepianowa to cykliczna seria wydawnicza ukazująca się niemal od 40 lat, inspirowana międzynarodowymi konferencjami odbywającymi się w gdańskiej Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki. Podobnie jak w przeszłości w wydanej ostatnio monografii Muzyka fortepianowa XVI – studia i szkice (red. Alicja Kozłowska-Lewna i Renata Skupin) poszczególne artykuły podejmują problematykę szeregu zjawisk wiążących się z muzyką fortepianową – historią i właściwościami samego instrumentu, twórczością, dziejami i współczesnością pianistycznego wykonawstwa, a także historią i zagadnieniami nauczania gry na fortepianie.
W pierwszym z artykułów znany muzykolog Beniamin Vogel zajął się historią fortepianu na ziemiach polskich. Jak się okazuje, pierwsze fortepiany pojawiły się u nas stosunkowo dawno, bo już 50 lat od chwili wynalezienia instrumentu we Włoszech. Co więcej, niemalże od razu, bo już w połowie XVIII wieku w Warszawie i Gdańsku powstały pierwsze warsztaty, w których konstruowano fortepiany. Interesującym przyczynkiem do historii polskiego wykonawstwa jest praca Magdaleny Dziadek traktująca o praskich koncertach znakomitej klawesynistki Wandy Landowskiej w latach 30. Ubiegłego wieku. Autorka podkreśla różnice pomiędzy recepcją jej sztuki w Czechach i ówczesnej Polsce.
Z krajem naszych południowych sąsiadów wiąże się też artykuł Mateusza Andrzejewskiego, który analizuje wpływ twórczości F. Chopina na muzykę tworzoną w tamtej epoce w Czechach. Do historii polskiej muzyki fortepianowej nawiązuje artykuł Alicji Kozłowskiej-Lewny, która pisze o Ignacym Krzyżanowskim, uczniu Chopina, zapomnianym twórcy muzyki fortepianowej.
Jak zwykle kilka artykułów to prace analityczne. I tak Teresa Błaszkiewicz omawia Sonatę K. Meyera. Violetta Kostka zajmuje się kompozycjami Pawła Szymańskiego, dopatrując się w niektórych założenia twórczego w postaci algorytmu, Renata Skupin przedstawia topos Orientu w fortepianowej twórczości pedagogicznej kompozytorów polskich XX wieku.
Osobne miejsce zajmuje artykuł Anny Stachury-Bogusławskiej, która szkicuje sylwetkę i dokonania kompozytorskie Władysławy Markiewiczówny – jednego z najwybitniejszych polskich pedagogów pianistyki minionego stulecia, także autorki cenionej literatury dydaktycznej.
Ostatnie dwa artykuły – Adrianny Wolf i Aleksandry Andrearczyk – to prace związane z wykonawstwem: pierwszy z nich podejmuje tę problematykę z pozycji wykonawcy, drugi mówi o wykonaniu postrzeganym przez pryzmat doświadczeń słuchacza.
